www.leriasdebea.blogspot.com

Translate

luns, 17 de xullo de 2017

DE LLAS A PEIZAS NUN PLIS PLAS

Cando cheguei a Foz ainda era cedo. O sol, loubán como é, madruga pouco alí e vaise cedo á cama. Así que repetín o paseo do outro día. Esta vez funme fixando nos paneis informativos da zona e tomando fotos para logo poder lembrarme dos nomes. Seguindo a línea da costa, fun deixando tras de min, castros, dunas, prados, cantís, regatos, covas... e ondas rompentes de marea chea, mandaban o seu iodo en pequenas partículas refrescantes. Así fun pasando pola Lagóa, ensenada semicircular abundante en algas xógaras e alí hai tamén unhas pedras chamadas "das do encanto" quizais por vellas lendas sobre o encantamento. O seguinte lugar, perto sempre un doutro, chámase A furada do raposo, xa que ía polos roquedos a alimentarse de mexillóns e outras delicias. Un pouco mais adiante, paso o Prado da sima, que é unha punta entrante no mar. Atópome co topónimo Augadoce, polos vertidos de augas que viñan subterráneas e da choiva. Só visible en baixamar está Pena ouriceira por ser lugar onde se atopaban en abundancia ourizos de mar (Equinodermos). A Barqueira, punta rochosa mar adentro que enmarca a cala Portovello e seguindo un pouco mais, atópase o Prado de Maañón, que leva este nome por ser propiedade desa familia. Sigo andando cos meus bastóns de marcha nórdica e corro que voo para atoparme co lugar A faxina, no que abundaban os róbalos e robalizas e nas Penas da maizosa, os congros xogan ao escondite nas covas en tempo de mareas vivas. E despois dos congros ven A Ola, que por ter forma de pota, chámanlle así, e ben podía servir para facer unha caldeirada de congro que a min tanto me gusta. Prado de Roque forma outra cala nesta línea de mar. E chegando xa a Porto do río, o primeiro que busco é o río pero teño que conformarme cun minúsculo regato que nin auga leva. A partir de ahí xa se divisa a praia de Peizás, que descubrín por vez primeira o outro día no que decidín por punto final ó  meu paseo.
A volta fíxena a paso mais rápido porque tiña presa en chegar á praia.  Pero demorei un pouco ao descubrir o castro de Llás, no que non reparara antes e no que, por certo, hai edificacións, sendo como é esta unha zona protexida polo seu entorno dunar no que hai moitas especies de flora e fauna, e nese castro foron atopados materiais de diverso tipo: dous torques de ouro, elementos cerámicos xunto con muíños de man.
E aquí remata o meu paseo antropolóxico no que non só tomei a brisa do mar senón os perfumes dos camiñantes que se cruzaban comigo e que soltaban esa ráfaga de fragancia de ducha na que puiden distinguir diferentes preferencias.

4 comentarios:

  1. Este comentario foi eliminado polo autor.

    ResponderEliminar
  2. Riqueza paisaxística, que emerxe con forza nas palabras escollidas por Bea. Ata sentín partículas de iodo no ar, vin ondas rompentes e rochas que son poemas. Coma elas, quedei "encantado", co desexo de ver cos meus ollos o que describe, se tivese a súa mirada. A túa, Bea. Bonito, con riqueza léxica, co teu aquel!

    ResponderEliminar
  3. Um belíssimo passeio, a sós com a natureza, é muitas vezes um refrigero para as nossas almas cansadas do corre corre da vida actual.
    Um abraço

    ResponderEliminar
  4. La suerte de vivir en un lugar privilegiado y de gran hermosura se une a la historia y la presencia de los castros celtas, es todo un lujo para el alma y una sensacion de gozo para los sentidos. ¡Qqué gran suerte tienes, querida amiga!

    Los bastones que mencionan supongo que serán eficaces en la marcha hasta el extremo de compensar el peso que pueden representar. ¿Alivian el esfuerzo de las piernas y rodillas? Estoy interesada en informarme y mi mayor duda es que quizás mis hombres no estén en condiciones.

    Gracias por tus comentarios. Te lo agradezco de veras. Ya sabes que ese rincón del gato irónico no es un lugar que reciba muchas visitas, por algo será, no debe despertar gran interés o puede que lleve demasiado tiempo, no sé...

    Voy a estar por aquí hasta la última semana de agosto. En ese momento, saldré al balneario para recuperarme y cobrar fuerzas para el invierno. Ahora que estoy libre de compromisos, hace tal calor que hay que tener mucho coraje para salir de casa. Lo que hago es aprovechar cuando "refresca" para hacer alguna excursión.

    Me ha gustado mucho tu "reportaje" que para ser completo también incluye algunas imágenes del trayecto, buena ha sido una excursión completa y de la que no me extraña que te sientas orgullosa.

    Un abrazo y a la espera de tus nuevos posts me ilusiona mucho poder leerte.

    ResponderEliminar

Grazas por comentar, por empatizar e por vir en son de paz.