www.leriasdebea.blogspot.com

Translate

mércores, 20 de xaneiro de 2016

PAN NOSO DE CADA DIA....

que cada vez sabemos menos de ti, da túa procedencia...cánto te votamos de menos!
Lémbrome do conto "A galiña e o gran de trigo"..... Sempre me gusta facer alusión a él porque, como todos os contos, amosa unha realidade  que non se nos escapa: é moi doado acudir a comer o boliño de pan pero ninguén tivo tempo para axudar a sembrar o gran de trigo, nin segalo e mallalo, amasalo e fornealo... A xente da miña edade, tamén lembramos aquelas merendas que consistían nunha rebanada de pan con manteiga e azúcar por enriba. Visto dende aquí, semella un manxar case esquecido e moi difícil de recuperar. Mergúllome no inverno co forno quente e o pan levedando. Probo a facer diferentes tipos de pan porque me gusta a variedade en todo nesta vida. Sempre o mesmo, é algo aburrido, así que, internet por medio, busco recetas novas e mesturo fariñas distintas que xunto con outros agredientes, fan que o pan resulte unha novidade no día a día. Se algo aprendín en Irlanda, entre outras cousas, foi o das variedades de pan.  Alí elabórano con iugurte ou leite aceda que lle da un toque moi peculiar. Outra cousa que tomo dos británicos en xeral, é o do pan de molde. Gústame para facer as tostadas, os bocatiños... Por eso case sempre o fago así. Paga a pena só polo arrecendo a pan que se estende por toda a casa e probalo ainda quente, fai as miñas delicias!
Hai días que me sumo na elaboración de diversos productos como xabón, confituras, postres, e non hai por onde coller a cociña ata que todo vai indo ao seu sitio correspondiente e voltamos á normalidade pero con mais satisfacción por ter unha remesa de xabón para todo o ano, para dar e tomar.... Pan e postres que conxelo e vou consumindo aos poucos. É unha maneira de utilizar os froitos da estación e que non se voten a perder, como as cabazas, mazáns, castañas....Así, coas mazáns elaborei moito applestrudel, coas castañas, crema, coas cabazas este pan que nunca tiña feito.
E, o mais importante, ocupar o tempo, distraerme, sentirme activa e capaz de facer todo aquello que quero. Só teño un pequeño problema: o de compartir! polo que o fago de maneira virtual para que os que non traballaron non gran de trigo, se deleiten co resultado visualmente!!!!
Non podía faltar a miña lembranza daquelas tardes de fornada na casa dos veciños, agardando polo pan e polas empanadas, contando contos mentras tanto, sentados no escano ao pé da lareira, vendo cómo abrían o forno para saber se estaba para sacar. Eso, non voltará! Porque aquí acabouse a xente e as casas van quedando valdeiras e o rural quere xente, pero ¿qué xente? Xa non será aquela xente que sabía de todo para a subsistencia. Sabía cómo e cándo semiar, recoller, elaborar..... e con moi poucos medios non contaminantes porque era todo artesanal. Hai soños que fican tras de nós para nunca poder ser soñados. Pero, ainda que non sexa igual, termos a sensación de que as cousas poden voltar a facerse na casa e aproximarse a aquelas que deixaron de ser


venres, 1 de xaneiro de 2016

O DOUS MIL QUINCE

Deixaches una estela
que centinea no mar da noite
empezando no inverno
e acabando no inverno.
Fixéchesme avoa por
vez primeira e asomeime
ao palpexar dun ser
que é novo e coñecido.
Leváchesme a unha illa
que explorar e a xente
que se fixo amiga.
Trouxéchesme o mundo
á casa para sentir o
placer de viaxar sen viaxe.
Ocupáchesme con tarefas
da mais diversa índole,
amosándome cousas novas
experencias únicas,
dun espíritu incansable
disposto a aprender.
Agasalláchesme co don

de disfroitar o entorno,
de poder ver o mundo
no prisma do cotidiano.
Ser feliz de estar aquí,
onde nacín, onde me criei,
onde me gustaría morrer.
Leváchesme por onde
me gusta ir, por praias,
por paseos a pe de mar,
pola montaña e polo urbán.
Degustei xantares e compañas
como algo especial de quen,
como eu, non ten outra
vida en común mais que

aquela que me brindan
os meus animaliños.
Percorrín o outono que
se prolongou e ofreceume
froitos exquisitos.
A carón do lume no fogar
sinto calor de vida boa,
que se derrama para servirme.
Aprecio todo o que fuches,
ano que pasou e agardo

entrar con bo pé no que
xa rexe dende horas.
A felicidade emerxe
do saber vivir con pouco.